Het TV-programma Divorce Hotel dat gisteren op Vitaya werd vertoond, was een afknapper van formaat. Opdracht: hoe in 36 u scheiden met een ‘oplossing’. Een schoolvoorbeeld van hoe het niet moet. De vermeende “mediator” is allesbehalve een “bemiddelaar” maar eerder scheidsrechter en profileert zich zelfs als rechter. Kortom kijken is dus tijdverlies. Waarom dan een artikel erover? Om kijkers die bemiddeling niet kennen te waarschuwen dat het beeld dat van ‘bemiddeling’ wordt gegeven helemaal niet strookt met de werkelijkheid.
Hoe kinderen de scheiding van hun ouders ervaren, is zeer verschillend. Gelukkig zijn er veel ouders die zorgzaam met hun kinderen omgaan en er alles aan doen om mogelijke negatieve gevolgen van de scheiding te neutraliseren. Maar soms loopt het ook anders. Hoe pijnlijk anders dit kan zijn wordt schrijnend duidelijk in een Engelstalige videofilm van vzw Child of Divorce. Geen opkikker; wel een oproep om dergelijke ervaringen bij kinderen te voorkomen.
Op RTL4 toont men in een programma Divorce hotel hoe je in 36 u kunt scheiden. Een schoolvoorbeeld van hoe het niet moet. De vermeende “mediator” is allesbehalve een “bemiddelaar” maar eerder scheidsrechter. Kortom kijken nis dus tijdverlies. Waarom dan een artikel erover? Om kijkers die bemiddeling niet kennen te waarschuwen.
“Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel “. Leugens zijn fnuikend en komen vroeg of laat toch uit. Ook in het relationele leven. Hoe lang kan je de schijn (nog) ophouden, en ten koste van wat en van wie?
Scheiden heeft veel te maken met een verlieservaring en dat is pijnlijk. Het brengt ook onzekerheid met zich en veel negatieve stress. Verzekeraars plaatsen echtscheidingen dan ook hoog op de schaal van traumatische gebeurtenissen.
Trouwen is emotie, maar scheiden is dat zeker ook. Scheiden is doorgaans een moeilijke en stresserende periode. Vaak zie ik partners weinig positieve dingen zeggen; als ik hen daarop attent maak en vraag om wat goed is geweest niet slecht te maken, is dit dikwijls een keerpunt in de gesprekken. Scheiden is een ingrijpende beslissing die vaak haat en nijd oproept, maar belangrijk is om dit niet de overhand te laten halen. Daarover gaat het artikel, dat begint met een “mop”; alhoewel 'geen dijenkletser'.
In Koppen XL van 14 januari werd uitvoerig aandacht geschonken aan de gevolgen van vechtscheidingen voor kinderen. Aangrijpende getuigenissen van kinderen en van ouders, die een vechtscheiding meemaakten. Aangevuld met verklarende interviews met psychologen en therapeuten. Weliswaar een uitzending van NL oorsprong maar ook zo realistisch in ons Vlaanderenlandje. Geen opkikker maar een oproep aan partners om het anders te doen en het bij het uit elkaar gaan niet tot een vechtscheiding laten komen. De gevolgen zijn immers dramatisch.
Wat maakt dat koppels of één van de partners kiest voor een vechtscheiding? Is het het gevoel van gedumpt en afgeschreven zijn, opzij gezet, van geen tel meer, niet genoeg (meer) bevonden? Eens met een scheidingsbeslissing geconfronteerd, kan men kwaad zijn, gekrenkt, teleurgesteld en dit wil men dan letterlijk ‘afgerekend’ zien in de scheidingsovereenkomst. Men handelt vanuit kwaadheid, verdriet en pijn, en men wil de ander op z’n minst evenveel pijn bezorgen en dan nog het liefst met ‘harde euro’s’. Maar is dit een goede mindset? Hoe kan het anders?
Ruim een derde (36%) van de jongeren met gescheiden ouders geeft aan de breuk te hebben ervaren als een vechtscheiding. Veel kinderen zijn getuige geweest van heftige ruzies en in sommige gevallen van fysiek geweld tussen de ouders. Dit blijkt uit onderzoek van het NL TV programma EénVandaag samen met stichting Villa Pinedo onder 660 jongeren waarvan de ouders gescheiden zijn.
Vertrouwenspersoon met veel kennis en ervaring