Een halsstarrig misverstand over de verblijfsregeling: ook niet vanaf 12 jaar kiest een kind waar het wil verblijven. Opdat ouders duidelijk zouden weten hoe de vork aan de steel zit, voor één keer een toelichting met verwijzing naar wetsartikels.
Er heerst bij veel ouders in scheiding en zelfs bij gescheiden ouders nog het idee dat kinderen vanaf 12 jaar zelf mogen kiezen bij welke ouders ze willen verblijven. Dit is niet zo.
Een verhuis van een ex-partner na de scheiding kan lastige gevolgen hebben en een grote impact op financieel vlak, voor de verblijfsregeling én het welzijn van de kinderen.
“Geen alimentatie bij verblijfsco-ouderschap?!” leidde tot een vloed aan reacties. Schrijnende verhalen die teneerdrukkend zijn ware het niet dat er mogelijkheden zijn om dergelijke mistoestanden te voorkomen. Maar dan moeten vader en moeder wel samen bereid zijn om via bemiddeling ‘hun’ overeenkomst te maken. Overeenkomst waarvan een kostenregeling voor de kinderen slechts één element is. Maar het gaat niet enkel over ‘geld’, ook over respect en zorg dragen voor het welzijn van kinderen.
Jammer dat in enkele kranten foutieve informatie wordt verspreid over de financiële impact van verblijfsco-ouderschap. Of hoe een parlementaire vraag en antwoord journalistiek wordt ‘vertaald’ en jammer genoeg wordt ondersteund met foutieve beweringen van een gezinssociologe die blijkbaar juridisch en fiscaal niet op de hoogte is. Ouders in scheiding worden op deze manier op een verkeerd been gezet.
In een bemiddeling kunnen kinderen worden gehoord maar dit blogartikel handelt over het hoorrecht voor kinderen die in een rechtszaak gehoord moeten worden. Althans, kinderen ontvangen een uitnodiging om gehoord te worden. De taal van die uitnodiging werd nu kindvriendelijker en verstaanbaarder gemaakt. Een goede zaak.
Een kind wil niet liever dan dat mama en papa lief zijn voor elkaar en samen gezin vormen. Daarom zo aangrijpend die enkele zinnen van een kind wiens ouders gescheiden zijn.
Een opsomming van criteria waarmee ouders rekening kunnen houden bij het opstellen van een verblijfsregeling. Moet of kan de verblijfsregeling gelijkmatig zijn? Wat is best?