In scheidingsbemiddelingen zie ik regelmatig dat één van de twee partners wil onderhandelen. Er is echter een wezenlijk verschil tussen onderhandelen en bemiddelen. Als erkend bemiddelaar begeleid ik ook (zakelijke) onderhandelingen maar in het geval van het beëindigen van een relatie en er dus een scheiding volgt, dan is het zaak om te bemiddelen en op een positieve manier de zaken te bespreken en te regelen, met respect voor elkaar. Dergelijke overeenkomsten zijn duurzaam en worden ook beter nageleefd en dus ook beter gerespecteerd.
Bij een scheiding is er immers heel wat te bespreken en te regelen. Bvb over de verblijfsregeling van de kinderen en de erbij horende kostenregeling wordt niet onderhandeld maar staat het belang van het kind voorop.
Over de bestemming die aan de gezinswoning wordt gegeven, wordt niet onderhandeld maar worden ‘samen’ de mogelijkheden nader bekeken en wordt er bijkomend rekening gehouden met factoren die rechtstreeks te maken hebben met een geschikte huisvesting van de kinderen. Uiteraard spelen de financiële mogelijkheden van de partners een (grote) rol.
Ook over de gezamenlijke spaargelden en eventuele beleggingen en de inboedel, wordt er ‘samen’ van gedachten gewisseld en wordt gestreefd naar een eerlijke verdeling; zelden wordt er geargumenteerd of is er een opbod.
Als er een samenlevingscontract of een huwelijkscontract is, is dit in een bemiddeling vaak richtinggevend. Maar ik maak het ook regelmatig mee dat partners opzij leggen wat ze zoveel jaar geleden zijn overeengekomen, omdat ze beiden van mening zijn dat bepaalde clausules niet meer terecht zijn of nu in een andere context moeten gezien worden.
